Regelmatige updates over uw vakgebied?
5 mei 2018 - 168 keer bekeken

Of het nu via de gewone media of via de sociale media is, bijna elke dag worden we geconfronteerd met de gevolgen van het gebruik van plastic. Natuurlijk is het confronterend als we dode dieren zien die na sectie een grote hoeveelheid plastic in hun lichaam hebben. Het is ook erg droevig als we vissen en schildpadden zien zwemmen in oceanen tussen allerlei rondzwevende plastic zakjes en flesjes. Het doet me erg denken aan de beelden van met olie besmeurde vogels en dieren als er weer ergens een olietanker lek geslagen was of een booreiland ontploft. Trieste of schokkende beelden willen we als mensen liever niet zien, maar hebben wel als functie dat we getriggerd worden om na te denken over oorzaak en gevolg. Als dat denken achter de rug is dan besluiten we als mensen of de gevolgen erg genoeg zijn om ook daadwerkelijk actie te ondernemen. Olietankers varen nog steeds rond over de wereldzeeën, echter zijn deze tankers verder gemoderniseerd en is de kans op lekkage een stuk kleiner geworden. Maar toch accepteren we de kans op weer een milieuramp. Waarom? Omdat we nu eenmaal in onze auto willen rijden en de kachel op willen stoken als we het koud hebben. We wegen de voor- en nadelen af en nemen een besluit al dan niet vastgelegd in verdragen of wetgeving. We accepteren dus vaak de nadelige gevolgen mocht het onverhoopt toch weer fout gaan. Het heeft wel wat weg van het “vechten of vluchten” wat we vanaf het begin van de mensheid al in onze DNA hebben.

Nu terug naar het gebruik van plastic in de wereld, en meer nog hoe we met het gebruikte plastic omgaan als mensen. Sinds de jaren 60 van de vorige eeuw is de ontwikkeling van plastic een geschenk gebleken voor niet alleen producenten, maar ook consumenten. Zonder plastic zouden er heel veel producten niet bestaan die we nu als zo normaal beschouwen. Plastic is niet alleen het tasje van de plaatselijke chinees of dat stukje mooi bedrukte folie om die gezonde slamix. Kijk om je heen en je ziet overal plastic in verwerkt. Tandpasta- shampooverpakkingen, koffiezetmachines, computers, auto’s, vliegtuigen zouden er erg vreemd uit zien als we het plastic zouden vervangen door bijvoorbeeld papier, hout of glas. Iedereen ziet ook wel de voordelen van plastic in ons dagelijks gebruik maar zou het fantastisch vinden als er een goed alternatief zou zijn om wel fijn door te kunnen leven zoals we gewend zijn maar dan zonder die schokkende beelden in de media.

We vergeten echter dat deze beelden niet veroorzaakt worden door het bestaan van plastic, maar hoe wij als mensen omgaan met plastic. Zolang wij als mensheid de oceanen nog steeds blijven zien als de grootste en diepste vuilnisbak ter wereld zal er niets veranderen. Gisteren was het olie, vandaag is het plastic en over een aantal jaren zijn het misschien wel de afgedankte smartphone onderdelen die de oceanen vertroebelen. Alles valt of staat met hoe wij als mensen omgaan met ons afval! Met een alsmaar groeiende wereldpopulatie zal het afval ook alleen maar gaan toenemen. De vraag naar voedsel en gebruiksvoorwerpen zal exponentieel stijgen met de bevolkingsgroei en het gebruik van (transport)verpakkingen zal ook alleen maar toenemen. Deze alsmaar groeiende vraag naar voedsel en materialen heeft de afgelopen decennia gezorgd voor een forste toename van de Co2 productie in de wereld. En verhoogde Co2 concentraties zorgen voor opwarming van de aarde waardoor er steeds grotere gebieden onbewoonbaar of ongeschikt voor landbouw worden. Dit door stijgende zeespiegels (overstroming) of stijgende temperaturen (verzanding). Er wordt heel veel gedaan in de wereld om de uitstoot van Co2 te reduceren en ik denk dat we op het gebied van mobiliteit en industrie op de goede weg zijn. Er worden elektrische oplossingen bedacht voor fossiele brandstoffen. Windenergie, zonnepanelen, filters voor vervuilende industrieën. Als we echter plastic zouden verbannen uit ons dagelijks leven is al deze moeite voor niets geweest. Denk maar eens na over hoeveel koeien en varkens er extra gefokt en geslacht moeten worden omdat de houdbaarheid van vers vlees ineens maar 1 dag is in plaats van 6 of 7 dagen. Hoeveel meer sla of komkommers of paprika’s zouden er verbouwd moeten worden omdat ook hier de houdbaarheid met 80% verminderd wordt. En dan praat ik nog niet over de toename van de transportbewegingen om al deze extra productie bij u op uw bord te krijgen. Als u, beste lezer, nu denkt aan alternatieve verpakkingen voor deze producten, bedenk dan ook wat voor impact dat in de hele keten heeft op de Co2 uitstoot. Plastic wordt gemaakt uit een afvalproduct van olieraffinage en is het lichtste verpakkingsmateriaal wat er bestaat. Vergelijk dan plastic met uw alternatief en denk aan wat er nodig is om dit alternatief te produceren, te vervoeren, te verwerken (liefst niet in de oceaan) en wat dit voor impact heeft op de Co2 productie. En dit alles natuurlijk met minimaal dezelfde eigenschappen als plastic.

Gaan we nu vluchten of vechten? Vluchten is geen optie, we kunnen niet wegkijken of weglopen van onze verantwoording voor het welzijn van onze planeet en de toekomst van generaties die na ons komen. Vechten wordt het dus, maar op welke manier? Het gebruik van plastic is onontbeerlijk om Co2 groei tegen te gaan. We zullen dus moeten uitvinden of we plastic zo kunnen maken dat het zijn eigenschappen behoudt maar op een economisch verantwoorde manier weer hergebruikt kan worden voor dezelfde of andere doeleinden. Hiervoor heeft de verpakkingsindustrie het Rethink programma geïnitieerd. (www.rethinkplastics.nl) Daarnaast is het van groot belang dat wij als mensen gaan beseffen dat we zorgvuldig met ons afval om moeten gaan. Niet alleen plastic maar al ons afval. Ik denk dat we in Nederland op de goede weg zijn. Nu moeten we als klein landje nog zien te zorgen dat onze visie als een milieuvriendelijke olievlek zich weet te verspreiden over de rest van de wereld. Laten we in ieder geval zelf het gevecht aangaan, vluchten kan namelijk allang niet meer.

Marco van Toor

Reacties

Plaats een reactie